Çantacılıktan Profesyonel Avcılığa

Merhabalar ben Ayşe Nur. 19 yaşındayım ve domuz avcısıyım. Bir gün profesyonel domuz avcısı olabileceğim aklımın ucundan dahi geçmezdi. Elime ilk tüfek aldığım zamanları hatırlıyorum da beni çok korkutmuştu; boyumdan büyük bir silah vardı elimde.  
Açıkçası babam gibi bir rehberim olmasa ben bugün böyle başarılı bir avcı olamazdım. İyi ki var ve iyi ki onun sayesinde bu yola girdim. Benim avcılık serüvenim kuş avıyla başladı. İlk katıldığım avları hatırlıyorum da babamın peşinde  çantacı 7 yaşındaki bir kız çocuğu olarak kendimle çok gurur duyuyordum. Daha sonralarında babam tavşan avcısı olduğu için kısa bir tavşan avı maceram ilk hediye tüfeğimle _sarsılmaz süperpoze_ oldu. Ne kadar da ağır bir tüfekti; kendimi bile zor taşırken o tüfekle bir de tavşan vuracaktım. Biraz acemilik biraz da heyecanla 18 yaşındaki kız çocuğu o tavşanı o gün vurdu. İçimdeki mutluluğu tarif edemezdim. Avcı oluyordum! Babam gibi oluyordum artık ve bu beni gerçekten çok gururlandırıyordu. Tavşan avından sonra adrenalini en yüksek, en heyecanlı av maceram başladı; o da tabi ki domuz avı oldu. İlk domuzumu yine 18 yaşında bahçede tek başıma köpeklerime bakarken görüp vurmuştum. O heyecan ile babamı arayıp “Bahçeye zarar veren domuzu vurdum baba!” diyerek haber verdim. Benimle gurur duyduğunu hissediyordum. 
Yavaş yavaş bu yaşıma kadar ama babamın yanında, ama kendi başıma, veya bana destek olan abilerimle sürek avına başlamıştım. Bu serüvenimde tabi ki birçok tehlike de atlattım. Biliyorsunuz ki domuz avı heyecanlı olduğu kadar çok tehlikelidir de. İyi bilmek lazım kur_arını… Ben bunları öğrenmek için çocukluktan bu güne çok zaman sarf ettim. Kâh üzüldüm, kâh güldüm bu zamanlarda. Bir süre sonra asıl heyecanlı an gelmişti; artık bir avcılar kulübünde ben de yer alıyordum.  
Bir gün fark ettim ki artık ben de kadın avcılardan birisi olmuştum ve  gururluydum, mutluydum… Küçükken babasının arkasında iz bakan küçük kız büyümüş; artık kendi başına bunları yapabilir olmuş. Başta babam olmak üzere artık ustalarım bana soruyorlardı av  nereden geçiyormuş diye. Bu bir kız çocuğu için en büyük gurur diyebilirim. İlk başta babam daha sonrasında ise abilerim gibi gördüğüm insanlar, bana destek olanlar olmasa ben bu serüvenimde başarılı olabilir miydim inanın hiç bilmiyorum. Ustalarım iyi ki bana destek oldular; iyi ki varlar…